فیبر به خانه (FTTH) به جای کابل مسی

از دیدگاه جهانی، دو فناوری پیاده سازی FTTH (فیبر به خانه) وجود دارد، یکی از آن‌ها فناوری دسترسی نوری نقطه به نقطه PPP (نقطه به نقطه) و دیگری شبکه نوری غیرفعال PON (شبکه نوری غیرفعال) است.

فناوری دسترسی نوری نقطه به نقطه، سیگنال‌های الکتریکی را به سیگنال‌های نوری برای انتقال مسافت‌های طولانی، با استفاده از فیبرهای نوری برای اتصال دفاتر پایانی و هر کاربر، تبدیل می‌کند تا نرخ‌های uplink و downlink به 1Gbit/s برسد.

فناوری دسترسی نوری نقطه به نقطه دارای مزایای محصولات تکامل یافته، ساختارفناوری ساده ودارای امنیت است. با این حال، این فناوری نیاز به نصب تعداد زیادی فیبر نوری و فرستنده گیرنده فیبر نوری دارد و هزینه کلی در طول استقرار در مقیاس بزرگ کاهش نداشته و بلکه افزایش می‌یابد. بنابراین، مشکل اصلی اتخاذ روش فیبر نوری نقطه به نقطه این است که نه تنها کنترل هزینه آن دشوار است، بلکه مسیریابی نیز پیچیده است و گذاشتن تعداد زیادی کابل نوری کاری دشوار است.

فناوری PON به عنوان بهترین راه حل برای پیاده سازی FTTH (Fiber to the Home) شناخته شده است. PON یک فناوری دسترسی به فیبر نقطه به چند نقطه است و از OLT (ترمینال خط نوری) در سمت دفتر مرکزی، ONU (واحد شبکه نوری) در سمت کاربر و ODN (شبکه توزیع نوری) تشکیل شده است.

به طور کلی، Downlink حالت پخش TDM را اتخاذ می کند، و Uplink حالت TDMA را اتخاذ می کند، و می تواند ساختارهای توپولوژیکی مانند نوع درختی، نوع ستاره و نوع BUS را به طور انعطاف پذیر تشکیل دهد.

اصطلاح غیر فعال یا Passive به این معنی است که ODN حاوی هیچ وسیله الکترونیکی فعال و منبع تغذیه الکترونیکی نیست و همه از دستگاه های غیرفعالی مانند اسپلیترهای نوری (Splitter) تشکیل شده‌اند. بنابراین هزینه های مدیریت و نگهداری آن پایین است. آسیب دیدن فناوری PON در اثر تداخل صاعقه و تشعشع آسان نیست. ساختار شبکه آن منعطف و به راحتی قابل گسترش است.

فناوری EPON تکامل یافته است و نمونه های  تجاری زیادی در مقیاس بزرگ برای آن وجود دارد و هزینه آن کم است.

استاندارد فنی GPON بر اساس مفهوم مخابرات راه اندازی شده است و دارای الزامات دقیق برای قابلیت همکاری تجهیزات است. این می تواند تضمین های QoS مربوطه را برای انواع خدمات مختلف از جمله TDM ارائه دهد، اما هزینه فعلی هنوز هم بالاست.