کابل فیبرنوری مناسب استفاده در زیر دریا دارای قطر از 7 تا 10 سانتی متر می باشد. با وجود قطر زیاد کابل، هسته کابل فیبرنوری دارای قطر بسیار کمی هستند که این به دلیل پیچیدن لایه های محافظتی و جهت جلوگیری از آسیب های بیرونی مانند زلزله و فشار آب اقیانوس می باشد.
علاوه بر این، این کابل فیبر نوری با لایه های مسی نیز پوشیده شده است. لایه مس یک هدف دوگانه دارد و نه تنها به عنوان محافظ عمل می کند، بلکه به عنوان یک رسانای قدرت برای تامین انرژی اژدرها استفاده می شود. کابل های فیبر نوری به لطف استفاده از انکسار نور به سرعت انتقال بسیار بالایی دست می یابند. منابع نور رایج برای این منظور لیزر یا ال ای دی هستند.
با توجه به اینکه کابل های زیر دریا می توانند هزاران کیلومتر طول داشته باشند، سیگنال های نوری تمایل دارند در طول کابل، شدت نور را کاهش دهند. بنابراین برای فواصل انتقال از دستگاه های تکرار کننده معمولاً در هر 80 کیلومتر استفاده می شود.
وظیفه اصلی این تکرار کننده ها تقویت امواج نور و حفظ قدرت سیگنال است. این تکرار کننده ها از طریق لایه مسی موجود در کابل فیبر نوری تغذیه می شوند. با وجود لایه های محافظ متعدد این کابل نوری زیر آب، مواردی وجود دارد که نیاز به تعمیر دارد. هنگامی که آسیب رخ می دهد، تکنسین ها اعلان هایی در مورد کابل فیبر نوری آسیب دیده دریافت می کنند. پس از دریافت این اعلان ها، یک کشتی از سیستم موقعیت یابی پویا برای تسهیل ردیابی محل کابلی که مشکل دارد، استفاده می کند.
پس از مشخص شدن مکان، ابزاری به نام چنگک برش در بستر دریا پایین می آید تا کابل آسیب دیده را بلند کرده و برش دهد. پس از برش به دو بخش، از گرافنول (graphnol) نگهدارنده برای بازیابی اولین قطعه کابل استفاده می شود. قطعه دوم کابل نیز بعدا بازیابی می شود و برای فرآیند اتصال به کشتی آورده می شود. در کشتی، کابل فیبر نوری با استفاده از روش اتصال فیوژن متصل می شود، که شامل اتصال کابل های فیبر نوری با استفاده از تجهیزاتی است که از گرما استفاده می کند.